Post o poście (i o odkryciu)

      Ostatni post wywołał sporo zamieszania :) Był szeroko komentowany nie tylko na blogu. Czytając niektóre komentarze było mi przykro, że ludzie takie wnioski wyciągają. Czytając komentarze coś jednak do mnie dotarło - są rzeczy, o których nie napisałam, choć miałam je w głowie, rzeczy, które być może dałyby większy wgląd w opisane przeze mnie sytuacje. Dlaczego nie poświęciłam im od razu uwagi? Bo w założeniu chciałam Wam TYLKO pokazać sytuacje, w których moja córka przestaje czuć się bezpiecznie. No i chciałam pokazać, że wtedy gram z nią w jednej drużynie. Wy jednak, wnioskuję po komentarzach (niektórych, czyli nie wszystkich, że sparafrazuję Noblistkę) chcieliście przeczytać jak w takich sytuacjach zachować się zgodnie z Porozumieniem bez Przemocy. Mea culpa :) Na usprawiedliwienie (żart) chcę tylko dodać, że NVC się uczę, że w NVC nie ma ludzi nieomylnych, guru posiadających tajemną wiedzę, i że to nie jest tak, że w NVC można wypracować jakieś standardy, które sprawdzą się u wszystkich i zawsze. 

     Zanim napiszę, jak w trudnych sytuacjach (trudnych nie tylko dla dziecka, ale i dla rodzica) stosować język żyrafy, to chcę wszem i wobec oświadczyć, że nie potrafię być żyrafą non stop. Więcej: nie wiem czy kiedykolwiek będą 100% Żyrafą, gotową na wchodzenie w relacje z każdym napotkanym na mojej drodze człowiekiem. Czasem (jak w przypadku scenki nr 1 i 3) nie mam ochoty na kontakt, więc nie obdarzę drugiego empatią, nie będę przyglądać się jego uczuciom, by znaleźć potrzeby. Czasem, głównie gdy jestem zmęczona, zestresowana lub zła, trudno jest mi szukać potrzeb mojego własnego dziecka, a co dopiero obcego.  

      Czasem też jest tak, że nie wiem jak zareagować. Że nic "mądrego" do głowy mi nie przychodzi, że choć znam teorię, to tak trudno w danej sytuacji przekuć ją na konkretne działanie. Czasem nie widzę drugiego, bo trudno mi dostrzec samą siebie. Potrzebuję empatii przede wszystkim dla siebie. Nie mogę dać drugiemu tego, czego sama nie mam. Pisałam o tym trochę tutaj.

       Najwięcej kontrowersji wywołała scenka na placu zabaw. I nie dziwię się, bo i dla mnie ona była najtrudniejsza. Oto bowiem ojciec postanawia pohuśtać (potrzeba zabawy) swojego płaczącego syna (smutnego, rozżalonego) żądając (nie przyjął mojego "nie", więc to nie była prośba) ściągnięcia z huśtawki Zo (ona też zaspokajała swoją potrzebę, potrzebę zabawy). Kiedy dziś patrzę na tą scenę to już wiem dlaczego nie przesunęłam się. Nie było we mnie zgody na zaspokojenie potrzeb jednego dziecka kosztem drugiego, tak mojego. Chyba nikogo nie dziwi, że zatroszczyłam się o moją córkę, zamiast o chłopca, który był z tatą. Czy to nie jego rolą było zatroszczyć się o swoje dziecko? Według mnie to on powinien dać synowi empatię i wesprzeć go w tym, że nie może się pohuśtać. On jednak wybrał inną drogę - przestawienie mojego dziecka tak, żeby jego miało to, co chce.     

      Opowiadając przyjaciółce o tej sytuacji usłyszałam, że nie przyszłoby jej do głowy kazać zejść jakiemuś dziecku z huśtawki, by pohuśtać syna, nawet gdyby to miało trwać 3 godziny. "Nie jestem od tego, żeby ustawiać innych ludzi pod niego, tylko po to, żeby radził sobie z tym, że nie zawsze wszystko będzie miał" - dodała na koniec.   

           W przedszkolu Montessori jest taka zasada - wiem to od pracującej tam psycholożki - jeśli ktoś bierze pomoc z półki (a nie ma dwóch takich samych), to zawsze trzeba to uszanować. Jak inne dziecko chce się zajmować tym samym, to musi poczekać albo poprosić dziecko, które to ma, żeby dołączyć, a ono może powiedzieć "tak" lub "nie" i zawsze trzeba to uszanować. Jak dziecko się nie zgodzi na wspólną pracę, to trzeba czekać i to nawet czasem kilka dni. I dzieci czekają (nawet 3 latki).

                Jak mogłabym postąpić gdybym chciała nawiązać kontakt z ojcem? Na przykład tak: 

Tata płaczącego 3 latka do Zo: Możesz już skończyć huśtać się?

Ponieważ Zo nie reaguje (ja jeszcze też nie) Tata powtarza:  Możesz już skończyć? (Brak reakcji). 

Tata szuka wzrokiem Rodzica tego dziecka. Znajduje, więc zwraca się do mnie: Niech Mała już skończy. Chcę pohuśtać syna. (Brak reakcji). Tata zadaje więc pytanie: Może ją Pani ściągnąć z tej huśtawki?  

Ja: Chciałby Pan, żebym moja córka zeszła z huśtawki, by mógł Pan pohuśtać syna?

Tata: Tak, widzi Pani że płacze. Obiecałem mu, że jak przyjdziemy na plac zabaw to pohuśtam go.

Ja: Rzeczywiście Mały jest smutny. Zapytam córkę kiedy skończy się huśtać. Jak skończy to pohuśta Pan syna. Czy tak może być? 

Tata: Ale on płacze. Pani córka jest starsza więc mogłaby mu ustąpić.

Ja: Widzę, że chciałby Pan, żeby syn przestał płakać. Chciałby Pan, żeby dobrze się tutaj bawił. 

Tata: Jasne. No ile można płakać?

Ja: Rozumiem, że jest Panu trudno, gdy Mały płacze. Proszę zaczekać, zapytam Zo. (idę do Zo i po chwili wracam). Córka chce pohuśtać się jeszcze osiem razy. Zwracając się do chłopca - może razem policzymy do ośmiu. I zaczynam liczyć jeśli chłopiec nie protestuje. 

To tylko jedna z opcji :) 

P.S. Dla zainteresowanych - Zo zeszła z huśtawki chyba po minucie i szepnęła do mnie: Teraz chłopiec (empatyczne dziewczynka, nieprawdaż?)