Płacz i trudne emocje (z naukowego punktu widzenia)

         Dzisiaj znowu ta sama scena - Maluszek płacze, a Rodzic stoi i czeka. Na co? Nie wiem. Domyślam się, że czeka aż dziecko się wypłacze. Nie ma jego postawie żadnej agresji, nie ma pośpiechu czy uspakajania, bo ludzie patrzą. Jest zwyczajne oczekiwanie, aż Małemu przejdzie. I przechodzi mu zanim znikają z mojego pola widzenia. Przechodzi choć szkody pozostawia.

       Z naukowe punktu widzenia (wszystkie informacje pochodzą z książki Margot Sunderland "Mądrzy rodzice") mózgi naszych dzieci przez kilka pierwszych lat są "niegotowe", "niekompletne", "niedokończony" i dlatego działaniem dziecka kierują niższe ośrodki mózgowe. Aby pomóc prawidłowo rozwinąć się połączeniom w wyższych ośrodkach mózgowych rodzic musi świadomie tworzyć silną więź z dzieckiem. Więź opartą na bezpiecznym kontakcie fizycznym i emocjonalnym. Jednym z elementów tej więzi jest akceptacja uczuć dziecka, wszystkich. Tych krzyczących i płaczących także.

        Obojętność na płacz i przeżywane przez dziecko trudności zdaniem wielu naukowców i badaczy zagadnienia może sprawić, że mózg nigdy nie osiągnie "stanu gotowości".  Dlaczego? Ponieważ:

1. w czasie płaczu mózg wydziela hormon stresu zwany kortyzolem. Nadmiar tego hormonu może uszkodzić kluczowe struktury oraz systemy w rozwijających się mózgu; 
2. jeżeli dziecko nie otrzyma wystarczającej pomocy w radzeniu sobie z trudnymi przeżyciami jego mózg może nie wytworzyć ścieżek umożliwiających mu skuteczne radzenie sobie ze stresującymi sytuacjami w przyszłości; 
3. jeżeli nie pomagamy dziecku z "mocnymi" uczuciami  możemy sprawić, że jego mózg będzie w permanentnej "nadreaktywności", co oznacza oblewanie się potem z byle powodu, zamartwianie się lub złoszczenie się, wybuchowość;
4. zbyt długi płacz i izolowanie się rodzica od tego płaczu powoduje, że w ciele zaczynają krążyć substancje chemiczne związane ze stresem, co w przyszłości może doprowadzić do postrzegania świata i ludzi przez pryzmat lęku czy zagrożenia; 
5. nadwrażliwy system reagowania na stres może w późniejszym życiu prowadzić do strachu przed przebywaniem w samotności, lęku separacyjnego, ataków paniki czy uzależnienia od nikotyny; 
6. kiedy dziecko cierpi jest uwalniany wysoki poziom adrenaliny, co powoduje, że ciało dziecka jest gotowe do działania, reakcji "uciekaj albo walcz"; 
7. nie pocieszane dziecko jest w przyszłości narażone na przeróżne fizyczne dolegliwości, tak wskazują badania. Może mieć więc kłopot z astmą, łaknieniem i trawieniem, ze snem, bólami głowy. 

      

          Wszystkim zainteresowanych zagadnieniem wpływu na mózg dziecka codziennych wydarzeń, interakcji z dorosłymi odsyłam do książki Margot Sunderland. Znajdziecie tam informacje o sprawczej mocy dotyku, śmiechu i zabawy oraz odpowiedź na ważne pytania: Jak reagować na napady złości? Jak pocieszyć płaczące i cierpiące dziecko? Co zrobić, by dzieci nie cierpiały w przyszłości z powodu np. depresji? Jak je uchronić przed takimi dolegliwościami jak astma czy migrena? Ta książka, jak pisze sama autorka nie jest "prezentacją kolejnego podejścia do zagadnienia wychowania, ale raczej pomoże rodzicom podejmować kompetentne decyzje w oparciu o to, czego możemy się dowiedzieć z badań naukowych". 

Polecam.