Jak być przy płaczącym dziecku?

         Obiecałam więc piszę :)

         Dzieci płaczą, bo to jedno z narzędzi jakim komunikują się z rodzicami. Płaczą ponieważ chcą coś nam przekazać. Płacz to sygnał, że:

• jest mi zimno lub gorąco
• chce mi się pić, jeść
• jestem zmęczony, śpiący, znurzony
• tęsknię za tobą
• chcę się przytulić
• nie znam tych ludzi
• boję się
• nie czuję się bezpiecznie 
• nie lubię, gdy tak robisz
• boli mnie
• nie umiem tego zrobić
• nie podoba mi się to, co widzę
• nie rozumiem tego 
• ... (itd, itp)

          
            Dzieci nie płaczą bez powodu, i nigdy tym powodem nie jest chęć manipulowania rodzicem. Kiedy stanie się to dla nas oczywiste dostrzeżemy, że reakcje typu: zaprzeczanie uczuciom dziecka ("nic się nie stało"), odwracanie jego uwagi ("popatrz jaka wielka kopara"), przywoływanie do porządku ("przestań natychmiast"), lekceważenie dziecięcego płaczu ("taki duży chłopiec") czy wreszcie przeczekanie go ("niech się wypłacze"), nie sprzyja ani dziecku, ani tak naprawdę rodzicowi. W miarę płaczu rośnie bowiem frustracja i jednego, i drugiego. Rolą rodzica jest pocieszyć swoją pociechę. Jak to zrobić? Jest naprawdę wiele sposobów. Myślę, że każdy z nas ma swój ulubiony. Poniżej tylko kilka narzędzi, które sprawdziły się w mojej relacji z Zo - niemowlakiem:

• podawanie piersi 
• noszenie (w chuście lub na ramieniu)
• otulenie miękkim kocykiem
• przytulenie do flanelowej pieluszki 
• kołysanie
• ciche mruczenie 
• obserwowanie poruszanych przez wiatr liści
• masowanie 
• wspólne leżenie nago
• wspólna kąpiel 

Te z kolei uratowały mnie przed "zamordowaniem" ryczącej dwu-, trzy- i czterolatki:

• reagowanie "po pierwszej łzie" 
• bycie przy niej
• pytanie: "chcesz popłakać" (polecam :) Niewiarygodne jest to, co się dzieje z dzieckiem, które dostaje przyzwolenie na płacz)
• nazywanie uczuć
• głaskanie i przytulanie
• pytanie o potrzeby
• proponowanie rozwiązania "problemu" 

        Pamiętam jednak takie dni, kiedy płacz Zo doprowadzał mnie na skraj przepaści i wiódł dalej i dalej... W takie dni szeroko otwierałam okno, by pooddychać pełną piersią, zamykałam oczy, by zobaczyć radosną Zo, oddalałam się od niej, by moje ręce nie były za blisko czy wreszcie dzwoniłam do przyjaciółki prosząc o pomoc. A potem przychodziła myśl: to, co nie dało mi zbliżyć się do mojego płaczącego dziecka, to mieszkająca we mnie mała dziewczynka, którą za rzadko przytulano. Biorę ją więc w ramiona i przytulam, kołyszę, całuję, mówię, że kocham... A czasem płaczę razem z nią.