O granicach

       Wracają jak bumerang: "Ona nie szanuje granic", "Musisz jej stawiać granice, bo inaczej...", "Jak tak dalej pójdzie, to wejdzie Ci na głowę". Zaczynam wątpić czy możliwe jest inne widzenie granicy niż tylko jako muru, którego ani przeskoczyć nie wolno, ani taranem go wziąć.  Mam naprawdę dość tłumaczenia, że kiedy moja córka mówi "nie" to właśnie pokazuje gdzie leży jej granica. I że jeśli nie szanuje się jej "nie", to jakim prawem żąda się od niej szacunku dla cudzego "nie".

Mam dość powtarzania, że kiedy szanuje się dziecięce "nie chcę", "nie lubię", "nie podoba mi się", "nie smakuje mi", to wówczas uczy się dziecko szacunku dla granic drugiego człowieka. Dla jego: "jestem zmęczona, nie będę się teraz z tobą bawić", "nie lubię kiedy wspinasz się po mnie", "nie chcę abyś biła brata", "nie podobam mi się, kiedy pokazujesz język babci".

         Czuję się bezradna, gdy po raz kolejny słyszę, że muszę jak ten Cerber pilnować Zo, bo w przeciwnym razie "nic dobrego z niej nie będzie". Nie chcę powtarzać jak stara płyta, że granice to nie zakazy i nakazy. Że kiedy moja córka zaczyna płakać, krzyczeć czy tupać, to zwykle dlatego, że jej granice zostały staranowane. Że nie został wzięta pod uwagę. Że nie została potraktowana poważnie. Naprawdę mam dość... 

        Całkiem niedawno dotarło do mnie, że ci którzy najczęściej przypisują Zo brak granic, sami mają kłopot ze swoimi granicami, zbyt szczelnymi lub z dziurami tu i ówdzie. To Juul napisał, że jeśli dzieci notorycznie łamią granice dorosłych, to problem leży po stronie dorosłych...