Bez przemocy

       Miałam nie pisać o klapsach. Wielu już napisało i wydawało mi się, tzn. w dalszym ciągu wydaje mi się, że nic nowego nie powiem. Miałam nie pisać ale... życie pisze swoje scenariusze i czasem trudno przejść obok nich obojętnie.

Miejsce akcji: Osiedle, jakich wiele.

Czas: Kilka minut przed 15.00.

Bohaterowie: 

On - poddający się sile grawitacji, nie taka znowu patologia.

Ona - mama szukająca kluczyków do samochodu w torebce bez dna.

Chłopiec - lat chyba 3.

Ja - mimowolny obserwator. 

Scena 1: 

Ona: Stój w miejscu. Nie podskakuj. Nie widzisz, że nie mogę znaleźć tych cholernych kluczyków.

Gdzie one są (sama do siebie). Głuchy jesteś. Nie ruszaj się (to już do Chłopca). Ile razy mam ci powtarzać.

Chłopiec zastyga w ruchu.

Ona (wygrzebawszy kluczyki): No rusz się, co tak stoisz. Wsiadaj do samochodu. 

Chłopiec w podskokach zmierza do tylnych drzwi. 

Ona wymierzając mu klapsa: Dość tego. Ja nie wiem dlaczego jesteś taki nieznośny. Dlaczego musisz być taki złośliwy.

Kiedy mały gramolił się na tylne siedzenie oberwał jeszcze raz. 

Scena 2:  

On: No i co go Pani bije?

Ona "udaje", że nie słyszy.

On: Nie dość, że jest Pani głupia, to jeszcze głucha. 

Ona (mierząc go wzrokiem): Nie Pana sprawa. 

On: Moja. 

Opadła mi szczęka i z mimowolnego obserwatora stałam się obserwatorem świadomym, choć pewnie niektórzy nazywaliby mnie raczej gapiem :) 

On (kontynuując): Niech go Pani bije dalej, to skończy jak ja. 

Ona bez słowa wsiadał do samochodu ale nie przekręca kluczyka. Samochód nie odjeżdża. Odszedł za to On, a Ja wciąż stałam jak wmurowana. 

Scena 3:

Ruszyłam i ryczę. Mam nadzieję, że Ona też. Wiem, że Ona też.

        Można bez przemocy. Nawet gdy się ofiarą przemocy było. Tylko jakie są tego koszty?

           Słyszę, że istnieje społeczne przyzwolenie na klapsy. Widzę, że dziecięce potrzeby traktowane są jak kaprysy. Czytam, że dzieciom trzeba stawiać granice, bo inaczej... Nie zgadzam się. To przecież wiecie. 

      Jest jeszcze coś, co być może będzie dla Was odkrywcze. Dla mnie było. "Z psychologicznego punktu widzenia powtarzające się kary cielesne niszczą naturalne mechanizmy adaptacji do sytuacji niebezpiecznych, którymi są ucieczka lub ochrona samego siebie, albowiem przed razami rodziców nie można ani uciec, ani się uchronić. Jeśli będzie musiało nagle stawić czoło jakiejś niebezpiecznej sytuacji, dziecko może znaleźć się w stanie zahamowania i odrętwienia, który spowoduje, że nie będzie mogło skutecznie się chronić" (Claude Didierjean-Jouveau "Rodzicielstwo bez przemocy")