Nie wychowujemy na jutro...

...bo jutro może nie nadejść.

      To zdanie nie tylko głęboko mnie poruszyło ale przede wszystkich uczyniło wolną. Nie od razu. Od razu pojawiły się wszystkie te momenty w których chciałam nauczyć Zo czegoś na przyszłość. Mówienia dzień dobry, przepraszania, odpowiedzialności za swoje zabawki, szacunku wobec drugiego człowieka.  
       Czy to coś złego - pomyślałam? Nie - usłyszałam odpowiedzieć trenera choć pytania nie zadałam. Rzecz leży zupełnie gdzie indziej.
        Ucząc Zo "na jutro" muszę nad nią panować, trzymać ją w ryzach, wyznaczać kierunki, przypominać, motywować, nagradzać i karać... Muszę jej mówić, co jest dobre, a co złe; co należy robić, a czego na pewno nie. To wymaga ode mnie generalskich przymiotów. A efekt...?
       Wśród moich uczniów powszechne jest niemówienie "dzień dobry" nauczycielom, którzy ich nie uczą. Znam ich rodziców. W większości to wykształceni, kulturalni ludzie kochający swoje dzieci. Odpowiedzialni i wymagający. Stosujący pochwały i nagany. To rodzice, którzy pragną być przewodnikami dla swoich dzieci i dlatego chcą nimi kierować. To rodzice panujący nad swoimi dziećmi, mający nad nimi władzę.  I niestety rzadko mający kontakt z dzieckiem. Nie dlatego, że go nie pragną ale dlatego, że nikt nie nauczył ich jak ten kontakt budować. Nikt nie nauczył tego i mnie. Aż do zeszłego roku.

     Władza nad dzieckiem bierze się z przekonania, że rodzic wie lepiej bo...

• ma więcej lat,
• przeżył niejedno, 
• poznał się na ludziach,
• jego rodzice też wiedzieli lepiej,
• itp. itd.  

     Władza nad dzieckiem to powszechna praktyka ciesząca się społeczną akceptacją. Krytykowanie, ocenianie, naciskanie, stosowanie gróźb czy obietnic jest ok gdy jest w interesie dziecka (w interesie zdefiniowanym przez rodzica). Rodzice często uważają, że nie mają wyjścia, że muszą tak postępować by dzieci wiedziały, co w życiu jest najważniejsze. I o ile dotąd nie spotkałam rodzica, który wymagałby od swojej pociechy bezwzględnego posłuszeństwa, to znam takich, którzy uważają, że dzieci mają ich słuchać i robić to, co im mówią, bo tylko w ten sposób dzieci wyrosną na ludzi. A to przecież przemoc. Psychiczna.

Kontakt z dzieckiem buduje się rezygnując z Władzy NAD
na rzecz Władzy Z

      Co oznacza władza Z dzieckiem? Relację opartą na szacunku dla potrzeb dziecka, na poważnym traktowaniu tej Małej Istoty, na akceptowaniu wyrażanych przez nią oczekiwań, na przyznaniu dziecku prawa do własnego zdania, do powiedzenia "nie". Władza Z dzieckiem nie prowadzi do konieczności przychylenia nieba i ściągnięcia z niego gwiazdki. To nie jest prosta droga do rozpieszczenia swojej pociechy. "Dziecka nie da się rozpieścić dawaniem mu za dużo tego, czego naprawdę potrzebuje" - pisze Juul w "Nie z miłości". Nie zepsujemy więc swoich dzieci rezygnując z Władzy Nad na rzecz Władzy Z.


     Dziecko, którego potrzeby są brane pod uwagę chce współpracować. Nie trzeba go do tego przymuszać. Czyni to z autentyczną radością. Dziecko, które nie jest manipulowane karą czy nagrodą słucha swoich rodziców. Sprząta klocki. Wyłącza telewizor po obejrzeniu bajki. Myje zęby. Zasypia przytulając Kota Łatkę. Dlaczego? Ponieważ szanuje potrzeby rodziców, którzy szanują jego potrzeby. Ponieważ słyszy prośbę mamy, która nie jest głucha na jego prośbę. Ponieważ wie, co jest ważne dla taty, który pyta, co jest ważne dla niego. 

Pozdrawiam. Monika