Z okazji i bez okazji

W życiu nie widziałam żadnego próżniaka; 

tylko kogoś, kto nigdy przy mnie nie biegał, nie skakał,

za to popołudniami drzemał, no i jeszcze

nie wychodził z domu w ulewne deszcze,

ale żeby był próżniakiem, nikt mi nie powie.

Mówisz, że mam źle w głowie?

Pomyśl: czy to naprawdę był próżniak,

czy tylko miewał zagrania,

po których wedle nasze zdania

próżniaków się odróżnia?

Nigdy w życiu głupiego dziecka nie wiedziałam;

tylko takie, którego pomysłów nie rozumiałam,

a ono sprzeciwiało się moim planom.

widziałam dziecko, co nigdy aeroplanem

nie leciało tam, gdzie ja latam nieustannie,

ale żeby było głupie? Co to, to nie.

Mówisz, że w głowie miało źle?

Pomyśl: czy aby na pewno? 

Może po prostu wiedziało nie to, co ty, tylko co innego? 

Rozglądam się, oczy wytrzeszczam,

ale nigdzie nie widzę kuchmistrza,

tylko kogoś kto miesza zupę w kotle

albo na patelni podrzuca kotlet.

Widzę, jak ktoś gaz zapala, a potem ma pieczę

nad baterią garnków i piecem. 

Widzę to wszystko, a kuchmistrza - ani trochę.

Powiedz mi: patrząc jak ktoś dzierży chochlę,

czy na pewno widzisz kuchmistrza? 

Może to tylko ktoś, komu w kuchni pracować się zdarza?

Jedni powiedzą: "próżniak", 

a inni: "zmęczony" albo "luzak". 

Jedni powiedzą: "głupiec",

a inni: "wie swoje, nie cudze".

Więc doszłam do wniosku, 

że unikniemy chaosu,

jeśli przestaniemy mylić to, co ujrzane,

i nasze o tym ujrzanym prywatne zdanie. 

Ale dodam: rób jak chcesz,

bo to też tylko moje prywatne zdanie,

wiesz?

                                                              /Ruth Bebermeyer/